حكايتنا

حكايتنا 

أنا وأنت زى اثنين مسافرين.. هو فى قطر رايح، وهى فى قطر جى.. شافوا بعض.. كان من المفروض إنهم فى لحظة الشوف هيفترقوا وينسوا.. لكن هى شاورت وهو صدق، فرمى نفسه من قطره علشان يدخل قطرها، لكن كل إللى قدر يوصل له –هو-  إنه اتعلق فى الشباك إللى –هى- قاعدة جانبه، وبدأ يكلمها، وبدأت تكلمه، فنسى نفسه  إللى متعلقة فى شباك قطر، ونسى الزمن إللى كان لازم يفوقه، فتتعب إيده ويسيب الشباك فيقع تحت قطرها يدهسه... الغريبة مش فيه هو إللى نسى نفسه ونسى الزمن، لكن فيها هى إللى شاورت وبعدين نسيته حتى قبل الزمن مايدهسه.